Hagerty bezoekt de traditionele Weense zilversmid Jarosinski & Vaugoin

Mooie accessoires onderhouden is één ding, maar hoe ze worden gemaakt is iets heel anders. Bij Hagerty zijn we niet alleen geïnteresseerd in het verzorgen van zilverwerk, sieraden en woonaccessoires, maar bieden we je ook inzichten achter de schermen van interessante bedrijven.

Hagerty CEO Stéphane Lury bezocht het traditionele familiebedrijf, de zilversmeden Jarosinski & Vaugoin in Wenen, en stond ons toe een kijkje achter de schermen te nemen en het aan Mr. Mag en Jean-Paul Vaugoin een paar vragen te stellen over het bedrijf.

Het bedrijf Jarosinski & Vaugoin
Het bedrijf werd in 1847 opgericht door Carl Vaugoin. Hij specialiseerde zich in zwaar handgesneden tafelbestek en legde daarmee de basis voor het bedrijf. De criteria kwaliteit, elegantie en bruikbaarheid zijn vanaf het begin diep verankerd in de bedrijfsfilosofie en worden nog steeds weerspiegeld in de verwerking van elk afzonderlijk stuk. Het bewustzijn van het maken van kostbare en duurzame objecten van topkwaliteit van een prachtig edelmetaal is van generatie op generatie doorgegeven. Men ging echter altijd met de tijd mee en begreep meesterlijk, traditie en vooruitgang te verenigen.

Wist je dat de oudste nog in gebruik zijnde mal in 1808 is gemaakt? Dit is een Napoleontisch bestek dat oorspronkelijk in Parijs is gemaakt. En sinds de familie Vaugoin vanuit Frankrijk naar Oostenrijk kwam, heeft Jean-Paul Vaugoin een speciale historische band met dit specifieke stuk, vertelde hij ons.

En dus is het moeilijk te zeggen om welk stuk Jean-Paul Vaugoin het meest geeft, als er in de zilversmederij "Jarosinski & Vaugoin" meer dan 200 verschillende bestekpatronen bestaan - gladde, klassieke vormen; Barokke speelse patronen welke door hedendaagse kunstenaars gereproduceerd worden tot zeer moderne ontwerpen.

Maar we weten allemaal hoe het is, ieder mens heeft één favoriet en dat geldt ook voor meneer Vaugoin: zijn persoonlijke, favoriete stuk is een replica van het beroemde zoutvat van Benvenuto Cellini, de "Saliera" (1543). De smidse maakte dit oorspronkelijk in de jaren 60 voor koningin Elizabeth II en tot op de dag van vandaag kan dit juweeltje nog steeds worden geproduceerd.

Maar wist je waarom we überhaupt bestek gebruiken? We waren nieuwsgierig en vroegen naar Jean-Paul Vaugoin, want als hij het niet weet, wie zou dat dan moeten weten?

De geschiedenis van bestek
Bestek in zijn huidige vorm is een relatief jonge "uitvinding".
Eerst waren er messen. De mens gebruikt het mes, of scherpe messen sinds het paleolithicum. Deze werden eerst gemaakt van steen, hout, been of andere harde materialen.

In de geschiedenis van het bestek is het mes altijd een persoonlijk item geweest dat voor veel verschillende doeleinden is gebruikt. Het mes werd in verschillende samenlevingen gedragen, dat wil zeggen zowel edelen als eenvoudige boeren.
Bij de stijgende metaalbewerking werd het mes eerst van brons, daarna van ijzer en tenslotte van staal. De eerste messen uit het stenen tijdperk, die nog steeds van steen waren, konden worden gemaakt met bepaalde technieken en met speciale materialen, b.v. Flintstones, vergelijkbaar in scherpte met de huidige scalpel. Van oudsher werd het mes steeds meer in het dagelijks leven gebruikt en werd het al in een leren schede gedragen. De handvatten van de persoonlijke messen waren meestal van hout of been.

In het Romeinse rijk verschenen voor het eerst kleine fruitmessen met lemmeten van ivoor of been op tafel. In deze tijd werd ook het vouwmes ontwikkeld. In de middeleeuwen werd het mes voor het eerst gedragen als "persoonlijk bestek" aan een riem in een bijpassend etui. Dit werd bestek genoemd. Pas in de 19e eeuw verving het mes de lepel als voedselhulpmiddel. Vroeger diende het meer om grotere maaltijden op te splitsen.

Tijdens de middeleeuwen tot en met de renaissance werden maaltijden door een conciërge meestal in hapklare porties gesneden, daarom werden hier vaak geen persoonlijke messen gebruikt. Vanaf wanneer precies het eerste mes in de geschiedenis van het bestek als bestek werd gebruikt, is in de wetenschap niet duidelijk. Misschien werd dit al in de 15e eeuw beoefend.

Terwijl messen al heel vroeg werden gebruikt, werden vorken pas eind 17e eeuw regelmatig gebruikt.

In het verleden werden vorken meestal alleen als vleesvork gebruikt en vaak werd met de vingers gegeten. In het christelijke gebied werden (drietandige) vorken zelfs beschouwd als het "werk van de duivel" en daarom zelden gebruikt. In de middeleeuwen werd de vork voor het eerst gebruikt: hij werd gebruikt als fruitvork, zodat je je handen niet vuil maakt bij het eten van fruit.

De lepel is de oudste in de geschiedenis van bestek. In het neolithicum vormden onze voorouders lepels van been of hout, soms zelfs klei. Het oorspronkelijke idee van de lepel is om een ​​creatieve hand te reproduceren om eten en drinken gemakkelijker te maken. De lepel bestaat doorgaans uit twee delen, namelijk de steel en de lepel. Laffe kan ook een lepelkom worden genoemd, waardoor de naam gemakkelijker te begrijpen is. Lange tijd werden lepels in de geschiedenis gebruikt als snijgereedschap naast het mes. Tot ver in de moderne tijd was de lepel een luxeartikel, dat werd geërfd bij het overlijden van de eigenaar, waar het spreekwoord 'de lepel bezorgt' vandaan komt.